Interview, februari 2011, met Holocaustoverlevende en antizionistische activist Dr. Hajo Meyer (Video)

/ geschiedenis, kolonisten / Door 
Bron: David Zlutnick, UpheavalProductions 
Truthout 16 maart 2011 ~~~

Dr. Hajo Meyer was een overlevende van de Holocaust en antizionistisch activist. Hij hield een tournee onder de titel “Nooit meer voor iedereen”, waarin hij zijn ervaringen deelt over het overleven van Auschwitz en zijn kijk op het zionisme en de Israëlische bezetting van Palestijns land.

Deze video is een selectie van fragmenten uit een interview met Dr. Meyer op 19 februari 2011 en bespreekt zijn visie op de antagonistische relatie tussen zionisme en jodendom.

Bewerkte transcriptie van delen van het interview:

Los Angeles, 19 februari 2011

David Zlutnick: Kunt u beginnen met uzelf voor te stellen, uw naam te noemen en wat achtergrondinformatie over uzelf te geven?

Hajo Meyer: Mijn naam is Hajo Meyer, ik ben geboren in augustus 1924 in Beilefeld, West-Duitsland. Ik ben dus 86 jaar oud. En ik moest Duitsland in januari 1939 verlaten omdat ik vanaf november 1938 niet meer naar school mocht. Toen ik in Nederland was deed ik mijn toelatingsexamen voor de universiteit nog onder de Duitse bezetting. Ze stonden dat toe voor Joden. Zelfs de Duitse bezetting stond het toe, onder een speciale instelling van Joods staatsexamen. Het gebeurde in april ’43. Daarna dook ik onder en ongeveer een jaar later werd ik opgepakt en naar Auschwitz gebracht en overleefde ik 10 maanden in Auschwitz.

DZ: Kunt u het idee samenvatten waarover u vaak hebt gesproken en geschreven, de “ethische traditie van het Jodendom?”

Nu komen we bij een heel belangrijk punt. Naar mijn mening ben ik opgevoed in de traditie van het verlichte Reform Jodendom, zonder enige relatie met de voorschriften van Halacha [Joodse religieuze wet], maar gewoon met het sociaal-culturele erfgoed en de verlichte delen van het Jodendom…

Deze ethische traditie is absoluut tegengesteld aan alles wat aan de basis ligt van het zionisme. Want het zionisme werd gecreëerd door de heer [Theodor] Herzel en anderen aan het einde van de 19e eeuw, en in die tijd was het gebruikelijk om kolonialistisch te zijn, racistisch, supernationalistisch, om de natiestaat te aanbidden – dus het idee van Frankrijk voor de Fransen, Duitsland voor de Germanen, en dan nog een staat voor de Joden. Dit alles vormde de basis voor het zionisme.

Zionisme en Jodendom staan haaks op elkaar. Want het Jodendom is universeel en menselijk, en het Zionisme is precies het tegenovergestelde. Het is zeer bekrompen, zeer nationalistisch, racistisch, kolonialistisch en al dit soort dingen. Er bestaat geen “Nationaal Jodendom”. Er is zionisme en er is jodendom, en ze zijn totaal verschillend.[Zionisme] heeft niets te maken met Jodendom. Omdat het Jodendom, zoals ik het geleerd heb – de Reformbeweging – zeer, zeer ethisch is. En je kunt het zionisme niet verbinden met “zeer ethisch”. Je kunt alleen de woorden “agressief”, “onderdrukkend”, “stelen”, “roven” met het zionisme verbinden. Maar niet “zeer ethisch”.

Intermenselijke ethiek is een product van evolutie. Dus we hebben een centrum in onze hersenen dat ons het gevoel van empathie geeft, dus als we iemand zien lijden krijgen we de impuls: “Kan ik je helpen?” Dat is een heel belangrijk inzicht dat ik in Auschwitz zag – dat als een dominante groep anderen wil ontmenselijken, zoals de nazi’s mij wilden ontmenselijken, deze dominante groep eerst zelf op een bepaalde manier ontmenselijkt moet worden door hun empathie te verminderen door propaganda en indoctrinatie om hen in staat te stellen zo wreed te zijn als sommigen waren. Maar hetzelfde geldt tegenwoordig voor [Israël’s propaganda en ontmenselijking].

DZ: U heeft natuurlijk uit de eerste hand gezien hoe een bevolking gemanipuleerd kan worden om een andere bevolking te ontmenselijken door je eigen ervaringen met vervolging. En zoals je net al aangaf, heb je de manier waarop de zionistische ideologie en haar “wij vs. zij” mentaliteit wordt gekoesterd in Israël vergeleken met wat je zag in het fascistische Europa van de jaren ’30 en ’40. Kunt u dat uitleggen?

HM: Dit feit is gedocumenteerd door ten minste twee indrukwekkende documenten. Het ene is van Shulamit Aloni die ooit minister van Onderwijs was in Israël [en uitlegt] hoe hatelijk, hoe racistisch, hoe devaluerend de schoolboeken in Israël over de Palestijnen zijn. En Nurit Peled-Elhanan, die pedagoge is aan de Universiteit van Tel Aviv, heeft een grote studie gemaakt van de schoolboeken en ze is ontzet over het racisme dat kinderen in Israël wordt bijgebracht.

En dan krijg je, tegenwoordig, dat de rabbijnen – vooral de legerrabbijnen – steeds agressiever worden en de soldaten vertellen dat het een mitzvah is, dus dat het je plicht is om elke Palestijn die je ziet te doden… Ze zijn zo agressief. Ze zijn zo racistisch. En kijk, het is zo – ik ben ontsteld, ik ben diep ontsteld hoe haatdragend, hoe ontmenselijkt [ze zijn] dat ze geen enkel menselijk aspect meer zien in welke Palestijn dan ook. Het is verschrikkelijk.

DZ: U heeft gesproken en geschreven dat je je identificeert met Palestijnse jongeren die onder de Israëlische bezetting leven. In welk opzicht lijken jullie op elkaar?

HM: Nou, in die zin dat ze heel vaak worden opgehouden bij controleposten, of dat ze niet van de ene plaats naar de andere mogen gaan, of dat hun leraren dat niet mogen doen… En dus kunnen ze heel vaak niet het onderwijs krijgen dat ze willen, en dat is verschrikkelijk.

En ik denk dat dat feit in mijn leven [de aanvankelijke ontzegging van het recht op onderwijs] heel belangrijk is geweest, omdat het me heel – als je geen onderwijs mag volgen, doe je je uiterste best om in te gaan tegen de krachten die ervoor zorgden dat je geen onderwijs kon volgen, en dus ga je op zoek naar onderwijs. En ik heb jarenlang zelf geleerd om onderwijs te volgen en uiteindelijk heb ik een zeer hoge opleiding gevolgd en was professioneel zeer succesvol. Maar het gaf me ook het idee dat mensen – jonge mensen die graag willen leren – verhinderen om onderwijs te volgen een vorm van genocide is. Want als je je eigen ambities niet kunt realiseren omdat je geen toegang hebt tot onderwijs, dan kun je je persoonlijkheid niet ontwikkelen, en dat is een vorm van genocide in slow motion. En dat is waar mijn grote sympathie en mijn verbondenheid met de Palestijnse jeugd vandaan komt, want ik heb geleden. Ik denk dat zij precies daaronder lijden. Ze kunnen heel, heel vaak – vaker wel dan niet – niet de opleiding krijgen die ze willen en ik denk dat dat absoluut moorddadig is.

Daarnaast was ik een vluchteling en velen van hen komen uit vluchtelingenhuizen en zijn vluchtelingen. Dus we hebben veel gemeen, ja.

DZ: Hoe dacht u destijds over de oorlog van 1948 en de oprichting van de Israëlische staat?

HM: In die tijd geloofde ik nog min of meer de propagandaleugens van de Israëlische kant. Ik bedoel, de echte eye-opener, hoe het voor mij gebeurde – ik ben bang dat het vrij laat was – vooral over de oorlog van ’48, was het werk van Ilan Pappé, The Ethnic Cleansing of Palestine.

Daarvoor…. – kijk, ze hebben zo’n sterke propagandamachine dat je heel wat studie en kennis en reizen naar de bezette Palestijnse gebieden nodig hebt om te zien wat de werkelijkheid is. Het heeft me dus een hele tijd gekost. Ik bedoel, ik begon kritisch te worden over Begin en Sharon, en Sabra en Shatila, enz. en toen begonnen mijn ogen open te gaan. Dus het duurde even.

DZ: Dus het klinkt alsof je tien jaar lang geloofde…

HM: Ik geloofde hun verhalen, hun leugens, ja.

DZ: Hoe ziet u dat de holocaust wordt voorgesteld – of verkeerd wordt voorgesteld – in het zionistische verhaal?

HM: De Zionisten hebben geen enkel recht om de Holocaust voor welk doel dan ook te gebruiken, omdat ze mensen zoals ik – ze spraken over ons als “nutteloos menselijk materiaal” beschouwen. Ten eerste ben ik dus niet nutteloos. En ten tweede ben ik menselijk, maar niet materieel. Dus ik voel me diep, diep – ik zou het gevoel kunnen hebben dat als ik deze mensen die zulke woorden gebruiken niet zo verachtte, ik me gekrenkt zou kunnen voelen…

En zoals Netanyahu onlangs deed in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, gebruikte hij het nummer op mijn arm – of het nummer op onze armen – om een komende aanval op Iran te verdedigen. Ze hebben niets met elkaar te maken…

[Zionisten] hebben alles opgegeven wat te maken heeft met menselijkheid, met empathie, voor één ding: de staat. Het “bloed en aarde”, net als de nazi’s. Ik heb op school geleerd over bloed en aarde, en dat is ook precies hun idee.

DZ: Critici van Israël worden vaak beschuldigd van antisemitisme en Joodse critici worden vaak bestempeld als “zelfhatende Joden”. Deze beschuldigingen zijn ook tegen u geuit. Wat is uw reactie?

HM: De journalist die vanuit Berlijn verslag doet voor de Jerusalem Post, ik denk dat het de heer [Weinthal] is, heeft een schijnwerper op mij gericht. Dus ik heb de eer om geciteerd te worden als een antisemiet of wat dan ook in de Jerusalem Post, en ik kan geen hogere eer krijgen dan een van de mensen te zijn zoals Jimmy Carter, of Noam Chomsky, of Norman Finkelstein, en voormalig [Nederlands] premier Dries van Agt. Dus ik ben er erg trots op om een antisemiet te zijn.

Want vroeger was een antisemiet iemand die Joden haatte omdat ze Joden waren en vanwege hun Joodse aard en hun ras… Tegenwoordig is een antisemiet iemand die gehaat wordt door een bepaald type zionist. Zoals een van de belangrijke nazi-leiders, Göring, zei: “Ik bepaal wie een Jood is.” En dus bepalen de zionisten wie een antisemiet is. En zoals ik al zei, ik ben er trots op dat ik een van hen ben.

DZ: Er is een beroemde foto van bommenwerpers van de Israëlische luchtmacht die over Auschwitz vliegen. Heb je deze foto gezien?

HM: Ik heb hem niet gezien, maar ik heb er onlangs over gelezen.

DZ: Welke gevoelens roept het bij u op?

HM: Nou, dit behoort tot het misbruik van het lot dat de nazi’s voor ons hadden gereserveerd… Ik zal je één ding vertellen, op veel Israëlische scholen worden de kinderen voordat ze klaar zijn met school naar Auschwitz gebracht. En Idith Zertal, een Israëlisch-joodse historica, schreef een boek met de titel [Israëls Holocaust en de politiek van de natie]. Daarin schrijft ze over dit bezoek aan Auschwitz en ze zegt dat deze jonge mensen naar Auschwitz worden gebracht om hen liefde voor hun land bij te brengen. En ook om het gezonde gevoel weg te nemen dat ze zouden kunnen krijgen wanneer ze de taken moeten uitvoeren die deze staat vroeg of laat van hen zal vragen, wanneer ze soldaten van de bezetting zijn.

DZ: En tot slot, ziet u enige hoop om de traditie van het ethische jodendom in de toekomst te redden?

HM: Kijk David, om heel eerlijk te zijn, vraag ik me af of er veel toekomst is voor het Jodendom. Want een van mijn grote angsten… De Israëli’s – de zionisten – als ze ook maar de kleinste kans krijgen om als land ten onder te gaan, dan nemen ze de hele wereld met zich mee. Ze geven niets om de wereld. Het enige waar ze om geven is deze zionistische staat, Israël, en niets anders. En het kan ze niets schelen als de Joden ten onder gaan, want ze hebben niets te maken met deze Joden die elders wonen en niet naar hun gezegende en paradijselijke land genaamd Israël willen komen.

David Zlutnick is een documentairemaker die woont en werkt in San Francisco. Zijn laatste project heet Occupation Has No Future: Militarism + Resistance in Israel/Palestine, een documentaire over Israëlisch militarisme, de bezetting van de Palestijnse Westelijke Jordaanoever en het werk van Israëliërs en Palestijnen die zich organiseren tegen militarisme en bezetting. Je kunt zijn werk bekijken op www.UpheavalProductions.com.