Bron: Rutger van der Hoeven De groene Amsterdamer nr. 20 9 mei 2021 ~~~
De raketten uit Gaza worden onverbiddelijk beantwoord, maar Israël was niet voorbereid op het joods-Palestijnse geweld in de straten. Met permanente dreiging ‘slechts’ van buiten rekende Israël zich rijk.
Terwijl afgelopen week het geweld tussen Israël en Hamas oplaaide, was er een voetnoot bij het nieuws die meer over de huidige situatie vertelde dan de honderden raketten die vanuit de Gazastrook naar Israëlische steden werden gevuurd. Die salvo’s waren tot op zekere hoogte bekend terrein, en de disproportionele Israëlische reactie daarop ook. Maar wat vorige week gebeurde was een unicum: Israël reageerde op het oplaaiende geweld met een verplaatsing van ordetroepen van Palestijns gebied naar Israël, in plaats van andersom. Negen compagnieën Israëlische grenstroepen reden van de Westoever naar Israëlische steden om te proberen de situatie onder controle te krijgen. Sinds Israël ruim een halve eeuw geleden het militair bestuur over de Palestijnen die binnen zijn grenzen wonen ophief, schreef The Times of Israel, had het land nooit de noodtoestand afgekondigd om het gezag over hen te herstellen. Tot vorige week.
Als iets voor het eerst in decennia gebeurt, betekent dat niet per se dat er een nieuwe fase is aangebroken. Maar er zijn meer opvallende feiten in de nieuwste ronde van het Israëlisch-Palestijns geweld. Zoals de gebeurtenis die er de aanleiding voor vormde. Dat was een nationalistische mars waarin rechts-religieuze joodse Israëliërs met vlaggen door de Arabische wijk van Jeruzalem zouden trekken. Een maand eerder was een nationalistische mars in Ballymena, Noord-Ierland, ook al onderdeel van oplaaiend geweld aldaar. De overeenkomst is meer dan toeval, volgens Menachem Klein, hoogleraar politicologie aan de Bar-Ilan Universiteit en oud-adviseur van de Israëlische regering tijdens de Camp David-top in 2000. ‘Wat we nu zien, is dat het Palestijns-Israëlisch conflict is verschoven van een strijd om territorium naar een etnisch conflict zoals in Sarajevo of Belfast’, zegt hij in een telefonisch gesprek. ‘Ik zie in Israël geen erkenning van wat dat betekent.’
Even een paar stappen terug, om die uitspraak in perspectief te plaatsen. Het geweld dat de afgelopen week oplaaide tussen Israël en de Palestijnen vormt nog altijd een deel van de nasleep van het mislukte vredesproces. Dat begon met de Oslo-akkoorden van 1993, die via een aantal stappen zouden uitmonden in twee staten, Israël en Palestina. In de loop van de jaren negentig liep dat proces steeds meer spaak, en een paar nieuwe overlegrondes rond 2000 repareerden dat niet. Palestijnen kwamen in opstand in de Tweede Intifada en het Israëlische leger nam steden op de Westoever opnieuw in, terwijl het Gaza juist verliet. Na een interne Palestijnse machtsstrijd nam Hamas de controle over de Gazastrook over. De Westoever bleef in naam gecontroleerd door Fatah, onder president Mahmoud Abbas, maar in werkelijkheid maakte Israël er de dienst uit. Daar is sindsdien vaak sprake van kleinschalig geweld tussen joodse kolonisten en Palestijnse inwoners, terwijl tussen Israël en Hamas een paar keer grootschalig geweld is uitgebroken. [……….]
Lees het hele artikel op degroene.nl
Topfoto: 14 mei in Shuafat, een overwegend Palestijnse wijk in Oost-Jeruzalem © Ahmad Gharabli / AFP / ANP