Aanval kolonisten in Hebron Hills dient het Israëlische beleid van Palestijnse uitzetting

/ etnische zuivering, Hebron, kolonisten, terreur / Door 
Bron: Amira Hass 
Haaretz 29 september 2021 ~~~

Israël probeert al jaren de bewoners van de grotten van de Heuvels van Hebron te ontwortelen door het tot een militaire zone uit te roepen. De aanval van dinsdag is een nieuwe poging om hen te verdrijven

De beschrijvingen van ooggetuigen van de aanval die joodse Israëliërs dinsdag op de feestdag Simhat Torah zouden hebben uitgevoerd op de bewoners van het Palestijnse dorp Khirbat al-Mufkara zijn afschuwelijk.

Basel Adraa, een activist uit het nabijgelegen dorp al-Tuwani, schreef dat tientallen gemaskerde mannen “van huis tot huis gingen, en ruiten braken, auto’s kapot sloegen met messen en hamers. Een grote steen die ze gooiden raakte een 3-jarig jongetje, Mohammed, in het hoofd, die nu in het ziekenhuis ligt.
De soldaten ondersteunden hen met traangas. De bewoners vluchtten. Ik kan niet vergeten hoe de dorpelingen hun huizen verlieten, doodsbang, de kinderen gillend, de vrouwen huilend, terwijl de kolonisten hun woonkamers binnendrongen, alsof ze bezeten waren van geweld en woede.

“Al-Mufkara is een van de grotdorpen aan de rand van de stad Yatta in de zuidelijkeHebronheuvels, waar Israël al tientallen jaren probeert de bewoners te ontwortelen en de dorpen te slopen. De bewoners hebben op hun beurt blijk gegeven van een enorm uithoudings- en doorzettingsvermogen en zijn gebleven. Zij weigeren hun huizen te verlaten ondanks de moeilijke levensomstandigheden die hen door het Israëlische verbod worden opgelegd: Het is hun verboden zich aan te sluiten op de waterinfrastructuur, op de elektriciteitsinfrastructuur, zij mogen niet bouwen – ook geen klinieken, scholen of speelplaatsen. Het is verboden om toegangswegen tussen hen te verharden of te repareren.

Toch zijn er velen, meestal jongeren, die juist vanwege deze draconische verboden en de manier waarop deze hun ontwikkelingsmogelijkheden beperken, vertrekken.
Het officiële, gouvernementele proces om een plattelandsbevolking uit hun huizen te verdrijven neemt veel tijd en papierwerk in beslag: Er zijn verzoekschriften aan het Hooggerechtshof, beroepen, juridische adviezen, een klein beetje internationaal toezicht en nogal zwakke Europese veroordelingen. Maar een directe bedreiging van het leven van de bewoners, zoals bij deze aanval, is een middel tot directe uitzetting. Deze en honderden andere aanvallen, geïnitieerd door de joodse Israëli’s die geïnteresseerd zijn in onroerend goed op de Westelijke Jordaanoever, zijn bedoeld om het proces van het ondraaglijk maken van het Palestijnse leven te bespoedigen. In Masafer Yatta, zoals in de rest van het grondgebied van de West-Bank, dient het schijnbaar geprivatiseerde geweld van de kolonisten het officiële beleid.

Israël ontkent het feit dat de grotdorpen van Masafer Yatta al bestonden voor de stichting van de staat, en zeker voor de verovering van de Westelijke Jordaanoever in 1967. Het is geïnteresseerd in het uitwissen van de geschiedenis van de ontwikkeling van deze helmen van grotten tot bovengrondse structuren.
Het wil ook de levensstijl uitwissen die daar bestaat. Het hoeden van schapen en de bescheiden, niet-geïrrigeerde landbouw voor huishoudelijke behoeften zijn een onlosmakelijk deel van de Palestijnse geschiedenis en geografie in de regio.
De dorpen en hun uitbreidingen vormen een organisch sociaal weefsel en zij beoefenen reeds lang onderlinge familiale, economische, sociale en culturele interacties tussen hen en de stad Yatta.

De nasleep in het dorp Khirbat al-Mufkara nadat tientallen Israëlische kolonisten stenen gooiden en eigendommen vernielden, vandaag. Credit: Tomer Appelbaum

De juridische rechtvaardiging voor de Israëlische eis om de bewoners te ontwortelen is dat zij zich bevinden in Vuurbereik 918, dat bedoeld is voor militaire oefeningen. De bewoners van een tiental dorpen in de regio werden eind 1999 al uit hun huizen gezet door de militairen, met als argument dat zij zich op verboden terrein bevonden. Militairen namen tenten in beslag, sloopten de structuren, namen roerende goederen in beslag, zetten mensen op vrachtwagens en zetten hen af in Yatta. Ehud Barak was op dat moment premier en minister van defensie.

In antwoord op het dringende verzoekschrift dat destijds werd ingediend door de Vereniging voor Burgerrechten in Israël en advocaat Shlomo Lecker, stond het Hooggerechtshof de terugkeer van de mensen toe in een voorlopige beschikking, maar gaf hen geen toestemming om de structuren te herbouwen, aan te sluiten op de infrastructuur en te bouwen volgens de natuurlijke groei en ontwikkeling van de behoeften en vereisten van de 21e eeuw. Als gevolg daarvan hebben deze Palestijnse gemeenschappen jarenlang te lijden gehad onder golven van ontruimingen die de civiele administratie heeft uitgevoerd op de eenvoudige structuren die zij hebben gebouwd.

De tweede incarnatie van deze petities – uit 2013 – wacht nog steeds op een uitspraak van de rechters. Onlangs hebben de rechters ingestemd met het verzoek van de Masafer Yatta-raad, vertegenwoordigd door advocaat Netta Amar-Shiff, om zich als vriend van de rechtbank bij de rechtszaak te voegen. Een beslissende hoorzitting over de zaak tegen de ontworteling van de bewoners uit hun dorpen en tegen de afbraak van de dorpen zou in november moeten plaatsvinden.

Ongeveer een jaar geleden vond het Akevot-Instituut een document dat bewijst dat de verklaring van de regering dat het gebied een schietterrein is, bedoeld was om de natuurlijke Palestijnse ontwikkeling in de regio te blokkeren. Tijdens de vergadering van het gezamenlijk comité voor nederzettingen van de regering en de Wereld Zionistische Organisatie op 12 juli 1981, zei de toenmalige minister van Landbouw Ariel Sharon: “Wij willen u extra oefenterreinen voorstellen … op de grens tussen de hellingen van de Hebronheuvels en de woestijn van Judea. “Sharon legde uit dat de regering belangstelling had voor een militaire aanwezigheid in deze gebieden vanwege de “uitbreiding van de landelijke Arabieren van de heuvels op de bergrug naar de woestijn. “Als resultaat van de bijeenkomst werd een gebied van ongeveer 33.000 dunams (8.250 acres) – de openbare en landbouwruimte van de gemeenschappen van Masafer Yatta – tot een militaire zone verklaard.

Er zijn meer documenten die getuigen van de ouderdom van de grotdorpen, die Amar-Shiffs ter informatie aan de rechters van het Hooggerechtshof heeft voorgelegd.
De Joodse geograaf en geoloog Natan Shalem, die in Salonika werd geboren, bezocht het gebied reeds in 1931 en schreef in zijn boek “The Judean Desert” over de uitbreidingen (khirab) die Yatta in het gebied heeft en de doeltreffendheid van de grotwoningen. Luchtfoto’s uit 1945, een Brits onderzoek uit 1879 en een natuurkundige kaart uit 1933 die worden vermeld in verschillende professionele adviezen die aan het hof zijn voorgelegd, getuigen eveneens van het bestaan van deze gemeenschappen aan het einde van de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw.

Mahmoud Hamamda werd in 1965 geboren in een grot in het dorp al-Mufkara, die tot op de dag van vandaag dienst doet als woning. In februari vertelde hij Haaretz:

“Het was de grot van mijn vader en daarvoor van zijn vader. Er waren hier 22 oude grotten. Mijn broer en ik studeerden in de school in Yattab omdat mijn grootmoeder daar woonde, vlakbij de school. We vertrokken ’s morgens te voet en keerden ’s avonds terug. Als het regende, sliepen we bij haar thuis.

“De nasleep in het dorp Khirbat al-Mufkara nadat tientallen Israëlische kolonisten stenen gooiden en eigendommen vernielden, vandaag. Credit: Tomer Appelbaum

Tijdens de uitzetting in 1999 was hij 34 jaar. Bij de aanval van dinsdag raakten hij en een van zijn kleinkinderen gewond. Zoals de journalist van het online tijdschrift Siha Mekomit, Yuval Abraham, in real time schreef: “Een steen raakte het hoofd van een driejarig kind, Mohammed, dat naar het ziekenhuis werd gebracht, en daar is hij nu. Hij heeft een schedelbreuk en inwendige bloedingen, en morgen wordt hij geopereerd. Op de vloer van zijn huis is een bloedvlek achtergebleven.
Hij was thuis toen de gemaskerde mannen met stenen aanvielen. Zijn grootvader is hier bij ons, stervend van bezorgdheid, ook gewond.

“Er zijn Israëli’s die zich afvragen waarom de wetshandhavende autoriteiten, zoals het leger en de politie, en de civiele administratie – een ander overheidsorgaan dat op de Westelijke Jordaanoever opereert – gewelddadige kolonisten niet tegenhouden en gewelddadige aanvallen op Palestijnse dorpelingen niet voorkomen, zelfs niet op klaarlichte dag en voor het oog van camera’s. Een van de antwoorden is dat deze instellingen het beleid van de Israëlische regering uitvoeren om de Palestijnse bewoners van wat gebied C wordt genoemd te verdrijven en de nederzettingen uit te breiden.

Dinsdag hebben de soldaten die schoten op de Palestijnse bewoners die zich wilden verdedigen tegen hun aanvallers, en de soldaten die bijna twee weken geleden de activisten van Combatants for Peace aanvielen, alleen maar omdat ze water wilden brengen naar een familie in al-Mufkara, tijdens hun dienst de officiële, gouvernementele boodschap verinnerlijkt. Dat wil zeggen, dat het land aan niemand toebehoort en dat de Palestijnse bewoners er een overtollig overschot zijn dat moet worden ontworteld – een mogelijke en winstgevende daad. Ook al is dit een regelrechte schending van het internationaal recht.

Topimage: De nasleep in het dorp Khirbat al-Mufkara nadat tientallen Israëlische kolonisten stenen gooiden en eigendommen vernielden, vandaag. Credit: Tomer Appelbaum