Bron: Brad Parker, DCI-palestine , op +972 Magazine - 24 February 2020 ~~~
België bezweek onder Israëlische druk om mij als spreker uit de Veiligheidsraad te verbannen. Hiermee hielpen ze het mensenrechtenwerk voor Palestijnse kinderen ondermijnen.
Vorige week heeft de Belgische regering toegegeven aan de intense druk van de Israëlische regering en heeft ze mij er effectief van weerhouden vandaag de VN-Veiligheidsraad in New York te informeren.
Ironisch genoeg is de beslissing om mijn stem uit te sluiten als vertegenwoordiger van Defence for Children International – Palestine (DCIP), een Palestijnse mensenrechtenorganisatie, een voorbeeld van en een versterking van de boodschap die ik had voorbereid voor de Raad.
Ik werd eind januari door de permanente missie van België bij de VN uitgenodigd om leden van de Veiligheidsraad te informeren over schendingen van de rechten van kinderen in Israël en de bezette Palestijnse gebieden.
België, dat deze maand het roulerend voorzitterschap van de Veiligheidsraad bekleedt, is hoofd van de wereldwijde agenda van de VN over kinderen en gewapende conflicten en wilde als zodanig deze specifieke thema’s benadrukken tijdens de maandelijkse bijeenkomst van de Raad over het Midden-Oosten en Palestina. De Belgen schreven in hun uitnodiging dat deze gerichte discussie zou helpen “om het debat te verrijken” over de Palestijnse kwestie.
Ik accepteerde het graag. Het feit dat België bereid was een lokale Palestijnse mensenrechtenorganisatie zoals DCIP uit te nodigen om de Raad te informeren, was lovenswaardig, aangezien de ruimte van het maatschappelijk middenveld bij de VN al jaren steeds kleiner wordt. Hoewel ze er bij mij op aandrongen “evenwichtig” te zijn in mijn verklaring (die ik met hen had gedeeld voor feedback), begrepen ze dat Palestijnse kinderen overweldigend en onevenredig de dupe zijn van het soort schendingen dat ze wilden benadrukken.
Toen begonnen de problemen.
Zodra Israëlische diplomaten op de hoogte waren van mijn aanwezigheid, Emmanuel Nahshon, de Israëlische ambassadeur in België en Luxemburg, begin februari naar verluidt de Belgische regering om de uitnodiging te annuleren. Het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken riep de Belgische plaatsvervangend ambassadeur in Israël, Pascal Buffin, twee keer bijeen om formeel bezwaar te maken tegen de uitnodiging. Deze verzoeken werden aanvankelijk afgewezen.
Israëlische functionarissen en rechtse organisaties, zoals NGO Monitor, en hun filialen hebben vervolgens een goed georganiseerde politieke en media-desinformatiecampagne opgezet om de Belgen te dwingen te capituleren.
Toen, vier dagen geleden, ontving ik een telefoontje in de vroege ochtend dat Brussels besloten had om het evenement van de Veiligheidsraad te veranderen van een open vergadering in een gesloten vergadering – wat betekende, dat ik niet langer een deelnemer was.
Gerichte lastercampagnes
De instemming van België met de eisen van Israël is een frustrerende en verwoestende klap. Het is niet alleen een schandelijke daad van censuur, maar het beloont ook de langdurige inspanningen om mensenrechtenwerk en basisprincipes van internationaal recht te delegitimeren, indien het gaat om Palestijnen.
In de afgelopen twee weken ben ik valselijk alles genoemd, van een “extreme anti-Israëlische activist” en een “kleine Amerikaanse propogandist” tot een “terreurondersteuner” en “diplomatieke terrorist”.
De Israëlische ambassadeur bij de VN, Danny Danon, schreef zelfs een brief aan de secretaris-generaal van de VN, Antonio Gutteres, waarin hij DCIP labelde als “een arm van het PFLP (Volksfront voor de Bevrijding van Palestina) om diplomatieke terreur tegen Israël uit te voeren”, en voegde eraan toe: ” Een plek die vrede en veiligheid in de wereld bevordert, biedt geen ruimte voor mensen zoals Parker. ”
DCIP en andere maatschappelijke organisaties in Palestina en Israël zijn in toenemende mate het doelwit geweest van aanvallen door Israëlische functionarissen, ministeries en een groeiend netwerk van rechtse en nationalistische sociale krachten in Israël, de VS, het Verenigd Koninkrijk en in heel Europa. Een belangrijke strategie van deze strijdkrachten is om gerichte en georganiseerde lastercampagnes te lanceren, op basis van een reeks beschuldigingen die ons proberen te koppelen aan nationale wetgeving inzake terrorismebestrijding, om ons werk te ondermijnen.
Specifiek voor DCIP beweren ambtenaren zoals ambassadeur Danny Danon, het Israëlische ministerie van strategische zaken, NGO Monitor en Britse advocaten voor Israël (UKLFI) dat we terroristische acties steunen en bevorderen. Ze beweren struktuurloos dat het DCIP-bestuur en -personeelsleden “gelieerd” zijn, “gekoppeld” zijn, of “vermeende banden” hebben met de PFLP.
Er wordt echter geen bewijs gepresenteerd over hoe het werk van DCIP – ons veldonderzoek, documentatie, juridische dienstverlening en belangenbehartiging – op enigerlei wijze betrokken is bij het ondersteunen van terroristische daden. Bovendien zijn er door Israëlische autoriteiten geen processen of aanklachten ingesteld tegen DCIP-bestuur of personeelsleden over dergelijke beschuldigingen tijdens hun werk bij de organisatie.
In plaats van te eisen van de Israëlische autoriteiten om te stoppen met het illegaal doden van Palestijnse kinderdemonstranten in Gaza met levende munitie, of een einde te maken aan mishandeling en marteling van Palestijnse kindergevangenen, of daders verantwoordelijk te houden, verspreiden deze actoren verkeerde informatie gericht op het tot zwijgen brengen, ontkrachtig en elimineren van legitiem mensenrechtenwerk en kritiek op illegaal Israëlisch beleid ten aanzien van Palestijnen. En helaas helpen regeringen zoals België hen, bewust of onbewust.
Vrijgesteld van de zwarte lijst van de VN
Dus in het geval dat België niet onder de druk gezwicht was, wat wilde de Israëlische regering dan niet dat ik het vandaag aan de VN-Veiligheidsraad zou vertellen?
Ten eerste zou ik met grotendeels door de VN geverifieerde informatie hebben uitgelegd hoe Palestijnse kinderen onevenredig worden getroffen door gewapende conflicten door Israëlische troepen. Ten tweede zou ik hebben benadrukt hoe het voortdurende falen van de secretaris-generaal van de VN om Israël verantwoordelijk te houden, heeft geleid tot straffeloosheid voor dergelijke ernstige schendingen tegen kinderen.
Mijn geplande verklaring bood een oplossing. Elk jaar dient de secretaris-generaal van de VN een rapport in bij de Veiligheidsraad over de situatie van de rechten van kinderen in specifieke situaties van gewapende conflicten, waaronder Israël en de staat Palestina.
Resolutie 1612 van de Veiligheidsraad, aangenomen in 2005, heeft formeel een door de VN geleid, wetenschappelijk onderbouwd monitoring- en rapportagemechanisme ingesteld voor ernstige schendingen tegen kinderen, tijdens gewapende conflicten. De zes schendingen omvatten doden en verminken; werving van kinderen; seksueel geweld; aanvallen op scholen of ziekenhuizen; ontzegging van humanitaire toegang voor kinderen; en ontvoering.
Wanneer wordt vastgesteld dat strijdkrachten of groepen dergelijke schendingen van kinderen begaan, is de secretaris-generaal verplicht deze op te nemen in de bijlage van zijn jaarverslag. Deze lijst is bekend geworden als de ‘zwarte lijst’ of ‘list of shame’ van de VN.
Het mechanisme is het afgelopen decennium een krachtig hulpmiddel gebleken om de bescherming van kinderen tijdens gewapende conflicten te versterken. Maar ondanks aanhoudende rapporten van VN-agentschappen zoals UNICEF en lokale groepen zoals DCIP, weigerden Guterres en zijn voorganger Ban Ki-moon om Israëlische strijdkrachten op de zwarte lijst te plaatsen.
Dit ondanks het feit dat Ban Ki-moon bijvoorbeeld in zijn rapport uit 2014 opmerkte dat er een “dramatische toename was van het aantal gedode en gewonde kinderen, vooral in Gaza,” met ten minste 557 Palestijnse kinderen en vier Israëlische kinderen gedood, en 4.249 Palestijnse kinderen en 22 Israëlische kinderen gewond.
Terwijl hij alarm sloeg over de “ongekende en onaanvaardbare schaal” van vernietiging en schade veroorzaakt door de militaire operatie van Israël in dat jaar, liet hij Israëls troepen nog steeds weg uit de bijlage. Naar verluidt gaf hij toe aan een aanzienlijke druk vanuit de VS en Israël.
Internationaal recht beschermen
De beslissing van Ban Ki-moon en Guterres ‘voortzetting van die beslissing hebben een sterk verantwoordingsmechanisme effectief omgezet in een gepolitiseerd proces waar machtige regeringen zichzelf kunnen vrijstellen van controle en de regels van het internationale recht.
Zoals ik in mijn geplande verklaring aan de Veiligheidsraad schreef, geeft de afwezigheid van Israël op de zwarte lijst het in wezen ‘stilzwijgende goedkeuring om ongestraft ernstige schendingen van het internationale recht te blijven plegen. Vandaag hebben we nog steeds te maken met de impact van deze beslissing. “
Vandaag had ik gehoopt een bericht opnieuw te bevestigen dat Hagai El-Ad, uitvoerend directeur van de mensenrechtenorganisatie B’Tselem, in 2018 naar de Raad had gebracht: een op regels gebaseerde internationale orde zal zichzelf niet verdedigen.
Als de VN-agenda voor kinderen en gewapende conflicten relevant en geloofwaardig moet blijven, is het absoluut noodzakelijk dat het noteringsproces geen uitzondering vormt voor Israël voor zijn ernstige schendingen. Jaar na jaar moeten Palestijnse kinderen omgaan met de samengestelde mislukkingen van deze beleidsmakers, en zonder verantwoording zullen deze schendingen van het ene op het andere jaar blijven voortduren.
Gezien de aanslagen en campagnes tegen Palestijnse mensenrechtenverdedigers en het maatschappelijk middenveld zijn de acties van België volledig onverantwoordelijk. Wanneer een veronderstelde kampioen van deze waarden je aanmoedigt, heel goed wetende dat je daardoor een doelwit kan zijn, is het ontmoedigend om te zien dat ze lijkt toe te geven aan dergelijke druk. Dit gebrek aan politieke wil zorgt ervoor dat systemische straffeloosheid de norm blijft voor (geweld tegen) Palestijnse kinderen.
Brad Parker is senior adviseur voor beleid en belangenbehartiging bij Defence for Children International – Palestina. Volg hem op twitter @baparkr.
Topfoto: Fadi Ibrahim Abu Khusa (4) heeft de foto van zijn twee vermoorde broers en zussen, Shahed (9) en Mohammed (2), in hun huis in het dorp Zawaida, centrale Gazastrook, 24 februari 2015.
De twee kinderen werden gedood met hun ouders , Ibrahim en Sabreen en 4 andere familieleden door een Israëlische aanval op hun huis op 30 juli 2014. Ibrahim en Sabreen gingen een week voor de aanval naar het huis van de vader van Sabreen, in de veronderstelling dat het voor hen daar veiliger zou zijn. (Anne Paq / Activestills.org)