Bron: ramzybaroud, ramzybaroud.net 29 april 2020, (en mintpressNews , palestinechronicle,...) ~~~
Kort na een overeenkomst om een “nationale noodregering” in Israël te vormen, tweete de leider van de Blauwe en Witte (Kahol Lavan) partij, Benny Gantz, triomfantelijk dat de “democratie” in Israël “gewaarborgd” is.
Maar hoe kan een overeenkomst die de rechtse premier van Israël, Benjamin Netanyahu, een vetorecht geeft over het rechtssysteem zelf, dat zijn lot zal bepalen, een vorm van democratie zijn?
In januari werd Netanyahu aangeklaagd wegens omkoping, fraude en schending van vertrouwen. Zijn proces is gepland voor 24 mei.
Met een dergelijke bewering houdt Gantz zichzelf voor de gek, na een van de meest schandelijke daden van politiek verraad in de moderne geschiedenis van het land. Door zich aan te sluiten bij Netanyahu’s Likud-partij heeft Gantz zijn eigen parlementaire groepering gesloopt die verschillende grote partijen in één blok verenigde, allemaal met als doel de langstzittende leider van Israël uit de macht te halen.
De Blue and White Partij, die tot voor kort bestond uit drie partijen (Hosen Li-Israel, Yesh Atid en Telem), presenteerde zich aan de Israëlische kiezers als een politieke kracht die de noodlijdende politieke instellingen van Israël eindelijk weer enigszins geloofwaardig zou maken.
Het is duidelijk dat Israël niet klaar was voor een dergelijke missie.
Het is makkelijk om Gantz de schuld te geven van de ineenstorting van de eens zo snel groeiende Israëlische oppositie, maar het probleem met de Israëlische politieke elites is veel complexer dan dat van één enkel individu.
De Israëlische leiders staan erop dat democratie, transparantie en inclusie haalbaar zijn, zelfs wanneer miljoenen Arabische burgers van het land worden gemarginaliseerd en nog steeds het slachtoffer zijn van institutioneel racisme dat teruggaat tot de basis van Israël.
In werkelijkheid had Gantz een regering kunnen vormen met de hulp van de gezamenlijke lijst, een coalitie van Arabische en progressieve partijen, het enige Israëlische politieke blok dat de hoop op een betere, meer inclusieve toekomst vertegenwoordigt.
De vermeende Israëlische ‘centristus’ koos er echter voor om zich bij Netanyahu aan te sluiten – en daarmee van zijn eigen bondgenoten, Yesh Atid en Telem, te vervreemden – dan te voldoen aan de redelijke voorwaarden van de Gezamenlijke Lijst.
De Joint List, die Gantz uiteindelijk had gesteund om een regering te vormen, had alleen maar gevraagd om de verwijdering van de Nation-State Law (die Israël definieert als een Joodse staat), de Kaminitz Law (die de bouw in Arabische gemeenschappen in Israël beperkt) en het beëindigen van de Israëlische bezetting van Palestina, in overeenstemming met het internationale recht.
De eisen van de Arabische partijen waren gewoonweg te veel voor Gantz, om verschillende redenen.
Een daarvan is dat Gantz in wezen een rechtse politicus en een militaire havik is, die voorstander is van de annexatie van de bezette Palestijnse gebieden en heeft opgeroepen tot nog hardere oorlogen tegen Gaza.
Ten tweede zou Blue and White nooit in staat zijn geweest een bredere coalitie te vormen als zij aan een van deze eisen zou hebben voldaan. Dit werd duidelijk gemaakt door de leider van Yisrael Beiteinu, Avigdor Lieberman.
Drie, lid van de Knesset (Parlement) Zvi Hauser, een van de meest invloedrijke figuren van Blue and White, behoort tot de belangrijkste krachten achter de racistische Nation State Law van juli 2018. De verwachting dat Hauser het juweel van zijn politieke prestaties zou annuleren, zou het meest onrealistisch zijn en zou een partij die al bijna de helft van haar aanhangers in een paar dagen heeft verloren, verder hebben ontwricht.
Hauser is een interessant personage, een ambitieuze politicus en een persoon om in de gaten te houden, want hij zal in de toekomst een belangrijke rol spelen in de Israëlische coalitieregering.
Hauser zal nu de “spreekwoordelijke lange arm van het Gerechtelijk Benoemingscomité” worden, zoals Yossi Verter in Haaretz schrijft. Dit comité was met name het belangrijkste struikelblok in de moeilijke onderhandelingen, die voorafgingen aan de aankondiging van een regeringscoalitiedeal tussen Gantz en Netanyahu.
Volgens de overeenkomst kan Netanyahu alle toekomstige benoemingen van Hauser aanvaarden of verwerpen. Het is onwaarschijnlijk dat Hauser Netanyahu’s inmenging onaanvaardbaar vindt, simpelweg omdat hij gewend is aan het idee Netanyahu’s frontman te zijn.
Ja, inderdaad, Hauser trad in 1994 in overheidsdienst om als woordvoerder van de Likudpartij te dienen onder Netanyahu, die destijds de oppositieleider van het land was. In feite lijkt Hauser’s politieke carrière door de jaren heen intrinsiek verbonden te zijn met die van Netanyahu.
En toch is er ook hier een andere overeenkomst tussen de Likud en de Blue and White, die de geplande annexatie van delen van de bezette Palestijnse Westelijke Jordaanoever en de Jordaanvallei heel goed mogelijk zou kunnen maken.
In de tekst van het regeerakkoord van de coalitie werd al in de zomer gesproken over mogelijke annexatie van delen van de bezette gebieden, in overeenstemming met de “Vision for Peace” van de Amerikaanse president Donald Trump.
Dit akkoord was geenszins een concessie van de kant van Gantz, die ook een of andere vorm van annexatie ondersteunt.
Daar wordt de rol van Hauser opnieuw van vitaal belang, want het was Hauser zelf die aan het hoofd stond van de ‘Coalitie voor de Israëlische Golan’, die de soevereiniteit van Israël over de bezette Syrische Golanhoogte verdedigde en bevorderde.
Hausers wens kreeg een enorme impuls in maart 2019, toen Trump de order voor de erkenning van de Golanhoogte als Israëlisch ondertekende.
Ondanks de moeilijke geboorte en de tegenslag van de Blue and White, heeft de Netanyahu-Gantz-coalitie meer gemeen dan op het oog lijkt:
Ten eerste lijkt Gantz zijn strategie om Netanyahu via het rechtssysteem kwijt te raken, te hebben opgegeven. Met Hauser als tussenpersoon is Netanyahu, voorlopig althans, enigszins veilig.
Ten tweede is niet alleen de annexatie van Palestijnse gebieden (ondanks de sterke Palestijnse en internationale afwijzing van een dergelijke stap) geen twistpunt tussen de coalitiepartners, maar eerder een punt van overeenkomst.
Ten derde worden de Palestijnen, door de afwijzing van Gantz van een coalitie waarin de gezamenlijke lijst is opgenomen, en door Netanyahu’s volledige minachting voor het Palestijnse leiderschap op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook, volledig verwijderd van de politieke kaart van de heersende Israëlische elites. Het is onwaarschijnlijk dat dit ook in de toekomst zal veranderen.
Er is één positief aspect in de compromisloze regeringscoalitie van Israël en dat is de duidelijkheid. In aanmerking nemend dat Netanyahu’s anti-Palestijn, anti-vrede en anti-internationaalrecht een lange erfenis is, zou het oor het begrip volkomen duidelijkheid moeten zijn, dat er geen rechtvaardige vrede kan worden bereikt als Netanyahu nog steeds aan het roer staat.
Hetzelfde kan worden gezegd van Gantz, die de hand van de duivel liever schudde dan dat hij een gemeenschappelijke basis vond onder de leiders van de Palestijnse Arabische gemeenschap in Israël.
Zelfs wanneer Netanyahu’s achttien maanden durende ambtstermijn als premier afloopt, zal een door Gantz geleide Israëlische regering het waarschijnlijk niet beter doen.
Topfoto: Benny Gantz (R), Benjamin Netanyahu (L) en Reuven Rivlin. (Photo: File)
Ramzy Baroud is journalist en redacteur van The Palestine Chronicle. Hij is de auteur van vijf boeken. Zijn laatste is “These Chains Will Be Broken”: Palestinian Struggle and Defiance in Israeli Prisons” (Clarity Press, Atlanta). Dr. Baroud is een niet-ingezetene Senior Research Fellow bij het Center for Islam and Global Affairs (CIGA), Istanbul Zaim University (IZU). Zijn website is www.ramzybaroud.net