Bron: Kathryn Shihadah Israelpalestinenews.org (If-Americans-Knew) 14 jan, 2021 ~~~
Mohammad El-Halabi’s ervaring als Palestijnse gevangene in Israël is alleen uniek in zijn omvang van onrechtvaardigheid – de essentie ervan is gemeenschappelijk voor duizenden Palestijnen, met inbegrip van talrijke praktijken die in strijd zijn met het internationaal recht.
Kathryn Shihadah
De Palestijnse mensenrechtenwerker Mohammad El-Halabi staat vandaag voor de rechtbank in Israël, zijn 154e verschijning sinds zijn arrestatie in 2016. Zijn verhaal is zowel gruwelijk als alledaags, zoals Palestijnse gevangenenverhalen gewoonlijk zijn.
El-Halabi is een vluchteling, geboren in Gaza, 42, vader van vijf, met een masterdiploma in engineering en – tot zijn arrestatie in 2016 – een werknemer van de christelijke liefdadigheidsinstelling World Vision (WV). Hij wijdde 10 jaar aan de organisatie; gedurende 2 van die jaren (2014-2016) leidde hij de Gaza-tak. In 2014 reikten de Verenigde Naties hem een Humanitarian Hero award uit.
El-Halabi, die kritieke medicijnen heeft helpen verstrekken aan kinderen in Gaza die stierven aan kanker, zit nu achter de tralies zonder toegang tot zijn familie en slechts beperkte toegang tot zijn advocaat. Hij heeft de onderscheiding van de langste militaire rechtszaak in de geschiedenis van de Israëlische bezetting.
Mohammad El-Halabi’s dochter Rital houdt een poster van haar vader vast
Absurde beschuldigingen
De beschuldigingen tegen El-Halabi zijn absurd. De Israëlische inlichtingendienst Shin Bet beweert dat hij meer dan 7 miljoen dollar per jaar, in totaal bijna 50 miljoen dollar, aan donaties aan liefdadigheidsinstellingen heeft onttrokken en doorgesluisd naar Hamas.
De voorzitter van WV, Kevin Jenkins, verklaarde in de dagen na El-Halabi’s arrestatie dat het “gecumuleerde operationele budget van de organisatie in Gaza in de afgelopen tien jaar ongeveer 22,5 miljoen dollar bedroeg,” waardoor de hele beschuldiging in twijfel wordt getrokken. Jenkins voegde eraan toe dat zelfs gedurende El-Halabi’s korte periode als manager van Gaza operaties, El-Halabi nooit gemachtigd was om meer dan 15.000 dollar uit te geven zonder goedkeuring.
Het strekt World Vision tot eer dat zij El-Halabi heeft gesteund, ook nadat de organisatie een interne audit uitvoerde. Ook de Australische regering heeft in 2017 de boeken van WV onderzocht. Bij geen van beide onderzoeken werden onregelmatigheden geconstateerd.
Toch houdt de Israëlische regering vast aan haar beschuldigingen – minister van Openbare Veiligheid Gilad Erdan beschuldigde WV ervan “een oogje dicht te knijpen” voor de verduistering van fondsen omdat de organisatie “zeer anti-Israël is”. (Het is vermeldenswaard dat NGO’s zoals World Vision al jaren aan het werk zijn in de Palestijnse gebieden omdat Israël als bezetter heeft nagelaten om voor zijn bezette bevolking te zorgen in overeenstemming met het internationaal recht).
Dit is niet de eerste keer dat dergelijke beschuldigingen worden geuit tegen individuen en groepen die trachten hulp of gerechtigheid te brengen voor de Palestijnen – zelfs Oxfam is aangevallen.
Israël maakt ook vaak valse beschuldigingen tegen activisten en journalisten die protesten organiseren of berichten op sociale media plaatsen tegen het Israëlische beleid – een recent voorbeeld is Issa Amro, bijgenaamd “Palestijnse Gandhi” voor zijn vreedzame protestmethoden.
“Geheim bewijs”
“Geheim bewijs” is een van de standaardinstrumenten van de Israëlische “rechtspraak”. Israëlische aanklagers beweren bewijs van schuld te hebben, maar houden de informatie achter voor zowel de gevangene als zijn advocaat. De beschuldigde is niet aanwezig bij het proces tegen hem en kan zijn onschuld niet bepleiten. De beslissing van de rechter is alleen gebaseerd op de kant van de aanklager, waardoor de essentie van een eerlijk proces wordt geweigerd.
Geheime bewijzen vormen de basis van de zaak tegen Mohammad El-Halabi, zoals dat ook het geval is geweest voor vele andere Palestijnse gevangenen.
Marteling voor bekentenis
Als onderdeel van zijn detentie en ondervraging is El-Halabi gemarteld. Zijn ouders en advocaat hebben bevestigd dat hij is geslagen, geschokt en geestelijk mishandeld. Door zijn mishandeling is hij zijn gehoor in één oor kwijtgeraakt.
El-Halabi voegt zich bij een grote groep Palestijnse gevangenen in deze mishandeling. Israëlische ondervragers maken regelmatig gebruik van afranselingen en andere vormen van marteling, alsmede van bedreigingen van familieleden (vooral vrouwen) om valse bekentenissen af te dwingen.
Marteling komt zo vaak voor in Israëlische gevangenissen, ook onder Palestijnse kinderen, dat het Amerikaanse Congreslid Betty McCollum in 2017 en 2019 wetgeving heeft voorgesteld waarin aandacht wordt gevraagd voor de praktijk en waarin het gebruik van Amerikaanse hulp om de praktijk te subsidiëren wordt geblokkeerd.
Het gebruik van marteling is een van de redenen dat de Israëlische militaire rechtbank een veroordelingspercentage van bijna 100% krijgen.
Een andere reden is het regelmatige gebruik van “plea bargaining” (schuldbekenning onderhandelen) – waardoor Palestijnen minder lang in de gevangenis hoeven te zitten voor misdaden die zij niet hebben begaan.
Niet lang na El-Halabi’s proces adviseerde een Israëlische rechter hem een deal te sluiten omdat hij vrijwel zeker schuldig zou worden bevonden. In plaats daarvan koos hij ervoor de aanklacht aan te vechten, hoewel hij de waarschijnlijke uitkomst kende.
Verbazingwekkend genoeg, zoals zijn advocaat opmerkt, “weet Israël dat Halabi onschuldig is. Sommige Israëlische functionarissen hebben me dat verteld.”
Diverse smerige trucs
El-Halabi is het slachtoffer geworden van vele andere strategieën die Palestijnse gevangenen uitsluiten van gerechtigheid.
Zijn advocaat vertelt ons over getuigen die Gaza niet mochten verlaten om voor hem te getuigen; de weigering van Israel om hem de nodige medische behandeling te geven, en het jarenlang voortslepen van het proces zonder dat het einde in zicht is.
Talrijke andere onregelmatige praktijken in het Israëlische militaire rechtssysteem zijn al jaren gedocumenteerd.
Collectieve bestraffing
Zodra de aanklachten tegen Mohammad El-Halabi werden vrijgegeven, heeft World Vision haar activiteiten in Gaza stopgezet. Terwijl het proces vier jaar later nog steeds voortduurt, blijft het werk opgeschort.
Bovendien behoorden de Australische en Duitse regeringen – beide gulle gevers van het werk van de organisatie in Palestina – bij de vele weldoeners die hun financiering opschortten.
Zoals WV zijn beschermheren eraan herinnerde, heeft de organisatie tienduizenden kinderen in Gaza geholpen door voedsel en medische zorg te verstrekken, en “hulp van de internationale gemeenschap blijft een levensader voor 1,1 miljoen mensen in Gaza, en één op de vier kinderen in Gaza heeft behoefte aan psychosociale steun” – deze mensen lijden net als El-Halabi onrechtvaardig onder de handen van Israël.
Volgens deskundigen zijn deze onrechtvaardige praktijken ingegeven door de wens van Israël om mensenrechtenorganisaties in de Palestijnse gebieden en hun donateurs te intimideren. Het spookbeeld van “steun aan terrorisme” zou Gaza effectief kunnen afsnijden van elke hulp van buitenaf.
Israël heeft de bevolking van Gaza 14 jaar lang met succes onder een meedogenloze blokkade gehouden, waardoor medische voorraden, bouwmaterialen en andere basisproducten de enclave niet binnenkomen. De bevolking is kwetsbaar en heeft dringend behoefte aan het soort humanitaire hulp dat World Vision vroeger bood.
Mohammad El-Halabi is slechts één gezicht van Israëls campagne om Gaza op de knieën te krijgen – of te vernietigen.
Kathryn Shihadah is een schrijver en redacteur voor If Americans Knew. Ze blogt ook op Palestine Home